top of page

Victoria

Een vroedvrouw in hart en ziel

"Elke dag werd ik geconfronteerd met het lijden van vele vrouwen"

Naam: Victoria Parsa

Geboorteland: Afghanistan

In België sinds: 2014

Beroep in thuisland: Vroedvrouw

Studie: Vroedkunde

Reden van vlucht: Opgekomen voor vrouwenrechten

Huidig beroep: Vrijwilligster bij Expertisecentrum De Kraamvogel

Victoria Parsa stond jarenlang aan het hoofd van de vroedvrouwen in Afghanistan, een land waar het voor vrouwen niet makkelijk is. Sinds de opkomst van de Taliban worden de rechten van de vrouw steeds minder gerespecteerd. En net omdat Victoria daar iets aan wou doen moest zij vluchten. Zij liet alles achter maar is ondertussen met haar familie gesetteld in België. Haar diploma vroedkunde werd niet goedgekeurd en daarom werkt ze momenteel als vrijwilligster bij De Kraamvogel waar ze vrouwen helpt bij de bevalling en opvoeding van hun kind.

"Mijn chauffeur werd gedood bij een aanval op onze auto. Die was vooral gericht op mij, maar ik heb het overleefd. God was kind for me. Toen wist ik dat ik weg moest.

De aanval kwam er omdat ik me te veel bezighield met het verdedigen van vrouwenrechten. Ik stond aan het hoofd van alle vroedvrouwen in Afghanistan en moest leerlingen opleiden, nieuwe programma’s uitwerken en die coördineren. Zo ben je ook automatisch bezig met vrouwenrechten.

 

Elke dag werd ik geconfronteerd met het lijden van vele vrouwen. Er wordt vaak van hen verwacht om zeker 10 kinderen te baren voor hun dood. Voor vele mannen, vooral uit de dorpen, is dat de voornaamste bestaansreden van een vrouw. Maar zij beseffen niet hoe zwaar en gevaarlijk dat allemaal is. Ik wilde de vrouwen daarbij helpen, maar daar hadden bepaalde mensen problemen mee. Daarom ben ik moeten vluchten."

Op de vlucht

“De vlucht naar hier was verschrikkelijk. Ik zou iedereen willen tegenhouden die het overweegt. Ik ben alleen met de smokkelaars meegegaan, zonder mijn familie. Dagenlang waren we op weg, met weinig eten, drinken of hygiëne. Ik mocht zelfs niet met de andere vluchtelingen praten. Je bent ineens alles kwijt. Ik had het goed in Afghanistan. Een goede job en een mooie thuis in de hoofdstad Kabul. Ik moest mijn man en vier prachtige kinderen achterlaten. Van de ene dag op de andere heb je niets meer."

Opleiding in België

"Mijn diploma vroedkunde is hier nooit goedgekeurd. Dat was een enorme teleurstelling, want ik wil mijn droom niet opgeven. Ik wil vrouwen graag blijven helpen bij de bevalling en de verzorging van hun kinderen. Waar moest ik me dan mee bezighouden?

 

Ik volg nu Nederlandse lessen, zodat ik mij kan inschrijven aan de hogeschool om terug vroedvrouw te worden. Momenteel help ik vrijwillig mee in De Kraamvogel (n.v.d.r. een Antwerps centrum voor zwangerschapsbegeleiding) en doe ik daar terug wat ervaring op. Ik kan niet stilzitten, ik moet mij met iets bezighouden. Ik ben heel blij dat ik zo de mensen toch nog kan blijven helpen."

Veilige plek

 

"Ik woon nu veilig en wel in België. Mijn man en kinderen zijn ondertussen ook naar hier gekomen. Dat was voor mij het mooiste moment sinds mijn vlucht: het weerzien met mijn familie. Mijn jongste dochter was 18 maanden toen ik vluchtte. Heel de weg naar België was ik zo bang voor haar. Gaat zij het redden zonder moeder? En ook voor de rest van mijn familie was ik bang. Waren zij ook in gevaar? Daarom ben ik zo blij dat mijn kinderen hier op een veilige plek kunnen opgroeien. Dat is voor mij het belangrijkste, en dat maakt mij zo gelukkig."

We vroegen aan Victoria of er muziek is die haar doet terugdenken aan haar thuisland. Het liedje 'Watan' bevat voor haar zowel goede als slechte herinneringen van Afghanistan. Bij het beluisteren ervan, wordt ze heel emotioneel.

bottom of page