Waarom vluchten geen keuze is
en je diploma geen hulp
Bedrija
Van voetbalster tot postbode
"Nu ben ik onbekend,
maar ik blijf dezelfde persoon"
Naam: Bedrija Sulejmani
Roepnaam: Beddi
Leeftijd: 59
Geboorteland: Kosovo, Joegoslavië
In België sinds: 2001
Beroep in thuisland: Profvoetballer en horecamanager
Reden van vluchten: Balkanoorlogen
Huidig beroep: postbode
Bedrija Sulejmani was ruim een decennium een groot voetballer bij Partizan Belgrado in Servië. Als topschutter vergaarde hij roem en rijkdom. Bij het uitbreken van de Balkanoorlogen moest hij een moeilijke keuze maken: blijven, en zo het regime steunen dat zijn geboortestreek Kosovo belegerde, of alles achterlaten en vluchten. Nu werkt Bedrija als postbode in Bredene. Maar zijn liefde voor voetbal kan hij niet onderdrukken. Hij trainde verschillende jeugdploegen sinds hij in België is.
“Voetbal is mijn hobby, maar het komt altijd op de eerste plaats. Ik ben postbode geworden, omdat ik dan vroeg gedaan heb. Daarna kan ik elke dag trainingen geven. Ik hou van werken met kinderen. Ik breng ze vooral mijn vechtersmentaliteit bij en zo krijg ik een goede ploeg. Soms ben ik té gepassioneerd. Als we een wedstrijd verliezen, heeft mijn vrouw een week last van mij.
Mijn gezin is hier veilig. Wij denken niet meer aan de oorlog en alle slechte dingen er rond. We zijn hier van nul begonnen en we zien resultaten. We hebben zelfs een huis en auto’s gekocht. Iedereen van ons gezin heeft werk, meer vragen we niet. We willen enkel genoeg om normaal te leven."
Geen profiteur
"Het enige moeilijke was het lange wachten op een verblijfsvergunning. Dat duurde vijf jaar. Ik kan niet stilstaan, ik wil voortdoen met mijn leven. Daarom heb ik vrijwilligerswerk gedaan bij het Protestants Sociaal Centrum. Ik wilde iets doen voor dit land zodat de mensen hier zien dat ik geen profiteur ben.
Ik heb met succes veel cursussen bij de VDAB gevolgd. Toen ik solliciteerde bij Bpost mocht ik op proef komen. Toen moesten we de post nog bezorgen op op een brommer. Ik had nog nooit op zoiets gereden, maar ik zei dat ik alles kon, omdat ik de job wilde. Dus ben ik vijf keer gevallen, maar heb dat verzwegen, want ik wilde mijn proefperiode perfect doen. De eerste dagen werkte ik van zes uur ’s ochtends tot zes uur ’s avonds. De baas zag dat ik een vechter was en daarom kreeg ik de job. Ik had zoveel gedaan om de kans te krijgen dat ik het vertikte om ze te laten liggen.
Ik heb niet zo veel plannen voor de toekomst. Mijn pensioen komt eraan. Ik ben bijna 60 jaar en ik moet tot mijn 65ste werken. In mijn thuisland was ik heel bekend en nu onbekend, maar ik blijf dezelfde persoon."
Joegoslavië
De Joegoslavische nationaliteit lag me heel nauw aan het hart. Ik weet niet of de jongeren van nu dat weten, maar Joegoslavië was een groot, rijk en mooi land. Door nationalistische oorlogen is het prachtig land kapotgegaan en versplinterd in zeven kleine landjes. België gaf mij een nieuwe nationaliteit, daarom ben ik dolgelukkig en dankbaar.”
Bedrija houdt ook van muziek. We vroegen hem naar een liedje uit zijn land waar hij een goede en minder goede herinnering aan koppelt. Hij komt meteen met het volkslied van Servië af. Dit nummer doet hem veel pijn, terwijl de zangeres Lepa Brena hem met veel nostalgie en fierheid doet terugdenken aan zijn land.
