Waarom vluchten geen keuze is
en je diploma geen hulp
Saghar
Een terugblik van een gevluchte Iraanse journaliste
"Ik ben Belg en ik ben blij
dat ik Belg ben"
Naam: Saghar Nikmard Tehrany
Roepnaam: Sara
Leeftijd: 54 jaar
Geboorteland: Iran
In België sinds: 1999
Beroep in thuisland: journaliste en medewerkster bij ministerie van Cultuur
Studie: politieke wetenschappen
Statuut: politieke vluchteling
Reden: beschuldigd van spionage voor de VS en Israël
Belgische nationaliteit sinds: 2010
Huidig beroep: logistiek assistent in een rusthuis
Haar dochter van 24 studeert in Londen
"We wilden in 1999 naar familie in Londen vluchten. Maar tijdens de reis in de koffer van een bestelwagen werd mijn dochtertje in België onwel. We hadden al zestien dagen niet gegeten en hadden enkel slokken water op. Mijn dochtertje reageerde niet meer en voelde helemaal koud aan. ‘’Help, help, mijn dochter is dood!’’ riep ik. Voorbijgangers vingen mijn hulpkreet op. De politie bevrijdde ons uit de gesloten bestelwagen en mijn dochter werd naar het ziekenhuis gebracht. Toen waren we wel verplicht om ons in België te registreren.
Onderweg van Brussel naar het vluchtelingencentrum in Ravels (in de buurt van Turnhout) moesten we overstappen in het Centraal Station van Antwerpen. Het was het eerste mooie wat ik van België zag. Ik wist nog niet dat ik later in deze stad zou gaan wonen."
Asielaanvraag
"De dag erna moesten we naar Brussel voor onze asielaanvraag. Het heeft zes jaar geduurd voordat we een verblijfsvergunning kregen en tien jaar voordat wij de Belgische nationaliteit kregen. Het was een gelukkig moment toen we naar het gemeentehuis konden om onze identiteitskaart op te halen.
Niet al mijn Iraanse diploma’s werden gelijkgesteld aan de Belgische maatstaven. Ik kreeg een diploma dat gelijkstaat aan een bachelorsdiploma en dat staat gelijk aan drie jaar hogeschool in Vlaanderen. Mijn masterdiploma’s zijn niet erkend, omdat ik daarvoor mijn documenten en thesis moest laten vertalen. Ik ben een erkende vluchteling. Ik kon niet terug naar Iran om deze documenten te gaan halen."
Opleiding in België
"Ik heb zo snel mogelijk Nederlands geleerd om een baan te vinden. Het eerste wat ik leerde van mijn docente Nederlands waren de zekerheden in België: je gaat dood en je zal tot aan je dood belastingen betalen (lacht). Ik ben naar de VDAB gegaan om een opleiding te volgen. Je leerde er een beetje van alles. Over verzorging en logistiek bijvoorbeeld. Ik moest ook stage gaan lopen. Van die opleidingen heb ik een getuigschrift gekregen en daarna ben ik begonnen met solliciteren.
Ik werk nu al dertien jaar als logistiek assistent in een rusthuis. Ik houd ervan om mensen te verzorgen. Ik heb hier niet de carrière die ik in Iran had, maar ik ben blij dat ik een tweede kans heb gekregen en probeer er het beste van te maken."
De toekomst
"Op mijn leeftijd besef ik dat een perfect leven niet bestaat en daarom ben ik gelukkig met wat ik heb. Ik heb een baan, een redelijk inkomen en een redelijk stabiel leven. Mijn dochter studeert in Londen. Wij zien de toekomst positief in. Mijn toekomst is hier oud worden, op café gaan en dan pintjes drinken. En daarna naar een rusthuis zoals iedereen (lacht)."
Elke vluchteling draagt een rugzak aan herinneringen met zich mee, zo ook Saghar. We vroegen haar een goede en een slechte herinnering te koppelen aan een liedje uit haar thuisland, Iran. Het eerste liedje waar ze iets over vertelt, is Ey Jonaam van Sami Beigi.
"Ik zal misschien terugkeren naar Iran, maar enkel als toerist. Ik zal mijn familie misschien nooit meer terugzien. Daarom zijn de vrienden die ik hier heb gemaakt mijn familie geworden.
Ik heb veel geleerd van België. Ik denk dat ik door in België te wonen een bredere visie heb gekregen. Ik ben hier een beter persoon geworden. Na zeventien jaar kan ik zeggen dat ik mijn plek heb gevonden in België."
